One-shot Rocchi x Kadota " Life is brutal, ale Erika bardziej "

Usiądźmy wokół tortu i ładnie zaśpiewajmy 100 lat, bowiem nasz drogi Dota-chin obchodzi urodzinki.

Głośno dudniąca muzyka wypełniała pomieszczenie, atakując uszy Kadoty, stojącego pod ścianą i mającego przeczucie, że coś jest nie tak. To, co czuł przypominało mu to, co towarzyszy nam, gdy uświadomimy sobie, że o czymś nie pamiętamy, ale nie jesteśmy w stanie przywołać w pamięci, co to było.

 Rozglądał się po sali, w poszukiwaniu jakiejkolwiek znajomej sylwetki. Co tu wogóle robił? Otóż ktoś musi pilnować tej szurniętej dwójki, bo jak nie, to urządzą Armagedon. Uwierzcie na słowo.

Problemem było jednak to, że poszedł za nimi bez ich wiedzy, a teraz nie miał absolutnie żadnego pomysłu na to, gdzie mogą się pałętać. W dodatku tu naprawdę coś nie grało, a wszechobecne maski i stroje rodem z XVIII w. wcale nie poprawiały mu samopoczucia.

Podczas, gdy on gnił podpierając ścianę i szczerze żałując tego, że tu przyszedł, reszta gości wyglądała na całkiem dobrze się bawiących. Zguba jednak, jak się okazało, sama go znalazła, zachodząc go od boku i stukając w ramię.

- Kadota? Dlaczego jesteś w męskim ubraniu? – Musiał przyznać, że takiego pytania to się nie spodziewał.

- Mógłbym zapytać cię o to samo. – Obrzucił przyjaciółkę nierozumiejącym spojrzeniem i czekał na wyjaśnienia.

- To impreza tematyczna, dzisiaj wszyscy mieli przyjść przebrani za płeć przeciwną. – Jej mina wyrażała czyste „ Kadota jesteś idiotą, naprawdę nie wiedziałeś? „. - Poczekaj tu na mnie chwilkę, pójdę po coś do picia. – Po czym znowu rozpłynęła się, znikając z zasięgu jego wzroku.

Inny kraniec sali…

- Walker, nie uwierzysz, ale Dota-chin tu jest, przyszedł nas pilnować. Czy nie uważasz, że zasługuje na jakąś karę? – Jej uśmiech przybrał nagle złowrogą postać, której nie powstydziłby się sam Mefistofeles.

- Masz coś konkretnego na myśli? Tak poza tym zgodzę się tu z tobą.

- Masz może przy sobie ten proszek, który kupiłam tydzień temu od jakiegoś typka z osiedla? – W tym momencie, jej twarz nabrała takiego wyrazu, że patrząc na nią Mefistofeles zaszyłby się w bunkrze i wynajął armię wyszkolonych zabójców do obrony.

- Jest w mojej kurtce w szatni. – Tyle jej wystarczyło. Ruszyła przed siebie z zamiarem spełnienia swoich niecnych zamiarów.

Szatnia…

Skryta przed wzrokiem postronnych za zasłoną z kurtek, mieszała składniki nucąc przy okazji dziwnie obco brzmiące piosenki.

Trochę soku, szczypta niedobrego pyłku i pół szklanki wina. Zapewniam cię przyjacielu, nie zapomnisz tego wieczoru do końca swojego życia. Teraz muszę tylko znaleźć drugi element układanki. Oczy zabłysły jej, gdy brakujący puzzel właśnie zmierzał w kierunku jej sideł.

- Witaj Rocchi, nie chciałbyś się czegoś napić? – Posłała w jego kierunku zalotne spojrzenie i podała mu jeden z dwóch stojących na tacy kieliszków.

- Z miłą chęcią uraczę się trunkiem z rąk tak pięknej damy. – Ujął w dłoń naczynie, po chwili nurzając już w nim wargi.

- Swoją drogą, w pokoju na drugim piętrze siedzi samotnie dziewczyna, możesz iść ją trochę „ pocieszyć „ – Mężczyzna słysząc to, podziękował jej już tylko za napój i udał we wskazanym kierunku, próbując po drodze opanować myśli krążące wokół tego, jakim sposobem może poprawić ów pannie humor i jak bardzo dzięki temu poprawi się też jego.

Znowu u Kadoty…

- Przepraszam cię za to, że tyle to trwało, ale zagadałam się po drodze ze znajomym. – Uśmiechnęła się niewinnie i podała mu napój.

- Nie ma sprawy. – Widoczny brak komfortu w tym miejscu wpłynął na to, że spragniony procentów, po chwili oglądał już tylko dno kieliszka. Mieszanka działała szybko, toteż już po chwili Kadota lekko się zachwiał.

- Widzę, że nie czujesz się za dobrze. W pokoju na drugim piętrze jest barek i łóżko, a nikt tam nie chodzi, więc możesz spokojnie się napić albo odpocząć.

 Co prawda nie zbyt na rękę było mu zostawianie ich samych, ale pięć minut świata nie zbawi. Tym sposobem chwilę później zmierzał w kierunku drugiego piętra.

Drugie piętro…

Kadota czuł lekkie zawroty głowy i coś na kształt szczypania na języku. Nacisnął klamkę i wszedł do pomieszczenia licząc na chwilę samotności. Liczył, liczył i się przeliczył biedaczek.

- Witaj moja pani, czy pozwolisz, że zdejmę z twoich ramion ciężar samotności? Gdy cię tu nie zastałem, moje serce przeszył ból, jakoby miliona igieł wbijanych w owy narząd. – Nawet, jeśli by chciał, w obecnej chwili nie mógł nic odpowiedzieć.

 Myślicie, że na widok Rocchiego odebrało mu mowę z zachwytu? No to ehh, wybaczcie, ale trochę was rozczaruję, bo to sprawka specyfiku od Eriki. Dlaczego w takim razie ten drugi mówi? Można by przyjąć wersję, że siła jego miłości jest w stanie przezwyciężyć wszystko, ale po prostu mu wsypała do picia czego innego. Wróćmy jednak do naszych nieszczęśników.

Rocchi zbliżył się do niego, obejmując od tyłu i składając na karku delikatne pocałunki. Druga strona nieoponowała, ogarnięta zbyt dużym szokiem.

- Czy nie zechciałabyś przejść na łóżko? Będzie nam z pewnością wygodniej. – Zamruczał mu do ucha, po czym ujął za dłoń i począł prowadzić ku posłaniu.

                Posadził wciąż skołowanego chłopaka, czułym gestem pogładził go po policzku i przytknął swoje usta do jego, zaczynając go całować.

Piekło…

- Nie płaciło się rachunków za prąd, co Mefek? Ale powiem ci, że gucio mnie to obchodzi, ja chcę to dalej oglądać, a ty masz zrobić coś żebym mogła.

                - Dlaczego nie pójdziesz podręczyć chociażby Abbadona? Zrozum, że nie jestem zachwycony perspektywą oglądania z tobą tego plugawego aktu.

                - Robię to dla twojego dobra, musisz wiedzieć, co zrobić z Faustem. – Po pomieszczeniu rozszedł się mrożący krew w żyłach śmiech, sprawiając, że Mefistofeles wewnątrz zadrżał ze strachu.

                - To ja może pójdę zapłacić te rachunki…

                Szedł dopóki nie miał pewności, że go już nie widzi, a wtedy ruszył biegiem w kierunku fortecy obronnej używanej w przypadku największych zagrożeń. Poprzedni bunkr i armia wyszkolonych zabójców zawiodły.