Shizaya (wampir x egzorcysta) songfic " Dead man's eyes "

Misie kolorowe, równo miesiąc temu został dodany post, niebędący powitalnym, tak więc blog świętuje w dniu dzisiejszym miesięcznicę. No i cóż, miał być dziś drugi rozdział, ale zastanawiam się czy nie napisać tego pierwszego rozdziału od początku, tak więc macie songficka, na pocieszenie też z wąpierzem i egzorcystą. Choć jak tak teraz czytam to ani razu nie użyłam imion, więc można tu sobie dowolnie powyobrażać pairing.

Apocalyptica -" Dead man's eyes "

A narrow path through hallowed ground

A silent walk among the clouds

A pile of stones hidden in the pine

Only seen through dead man’s eyes…

Wąska ścieżka prowadząca przez niegdyś świętą ziemię. Z upływem lat płyty skruszały i tylko nieliczne tabliczki wystające spod podłoża, opowiadają o dawnym przeznaczeniu tego miejsca. Jest jedynym, który odważa się zakłócić wiekową ciszę śpiących. Ostrożne kroki przypominają cichy spacer w chmurach. Myślami oscyluje wokół nieba, w przeciwieństwie do łzy pędzącej na spotkanie ziemi. Spogląda na stos kamieni ukryty w sośnie, widziany tylko oczami zmarłego. Gładzi korę drzewa z delikatnością, z jaką niegdyś dotykał tego, na którego mogile się wznosi, po czym klęka i obejmując je, próbuje przelać w nie całą swą tęsknotę.

Autumn leaves turn brandy wine

Fall and dance in the wind outside

A shadows wanders through the fog

Searching for the light it lost

Kochał jesienne liście, ale z czasem ich bukiety w jego dłoniach zmieniają się w szklankę brandy. Siedzi przy oknie, obserwując zza szyby przechodzących obok ludzi, mimo że kiedyś by do nich wybiegł. Krople deszczu spadają i tańczą na wietrze, a on postanawia wyjść na zewnątrz, by poczuć ich chłód. Jest niczym cień, który wędruje przez mgłę, szukając światła, które stracił. Bez niego przestaje być sobą, ale idąc znanymi ulicami jest w stanie przywołać w pamięci, choć iskrę jego blasku. Próbuje uchwycić się ulotnego widma wspomnień, lecz wymyka mu się ono i mimo błagań nie powraca.

I’m not afraid

Because I’m not alone

She’s waiting there

To carry me home

Leży w łóżku, nie mając siły z niego wstać, już dawno przestał walczyć. Mimo dławiącego oddech strachu przed tym, co będzie po końcu, usiłuje przekonać się, że tak będzie lepiej. Szepcze po cichu, powtarzając jak mantrę „ nie boję się, bo nie jestem sam „. Przenosi wzrok na skraj łóżka i wyciąga rękę w kierunku kogoś, kogo nie ma. „ Ona czeka na mnie, by zabrać mnie do domu, już niedługo znowu będziemy razem „. Zaczyna się śmiać, a ściany nieprzywykłe do tego dźwięku odpowiadają mu echem, jego jedynym towarzyszem.

A lifetime written in his weathered face

Every triumph, every fall from grace

Another winters come and gone

It won’t be long

Całe życie zapisane jest na jego wyblakłej twarzy, wyziera z płonących pustką oczu. Każdy triumf, każde popadnięcie w niełaskę, to wszystko traci znaczenie wobec cierpienia samotności. Kolejne zimy przychodzą i odchodzą. Komuś takiemu jak on nie łatwo jest wsiąść do łódki Charona. Pewnym jednak staje się to, że to nie potrwa już długo. Wyciąga dłoń w kierunku śmierci, a ona kiedyś ją ujmie.

I’m not afraid

Because I’m not alone

She’s waiting there

To carry me home

I’m coming home

I’m coming home

„ Nie boję się, bo nie jestem sam” tym razem wierzy w to co mówi. „ Ona czeka na mnie, by zabrać mnie do domu, do ciebie”. Wyciąga dłoń, która tym razem zostaje schwytana. Jeszcze tylko szepcze, jakby nie dowierzał w swoje szczęście „ wracam do domu”, po czym powtarza pewniej „ wracam do domu”, a ściany nie mają już komu odpowiadać.