Drabble Shizaya " Romantyzm " z serii " Robisz to źle "

Ciekawe przypadki należały tutaj do widoków nader częstych, jednak nawet wśród nich znajdowały się osobliwości stanowiące nad wyraz pokaźne widowisko. Takim był właśnie zataczający się Shizuo w stroju trubadura i z lutnią pod pachą… pod balkonem Orihary.

- Izaya, czemuż ty jesteś Izaya? Przecież równie odrażająco pachniałbyś i pod inną nazwą. Porzuć działalność swą niehumanitarną, a ja przyrzekam, iż automaty przestanę wyrywać.

Stał tam nieszczęśnik nasz z nadzieją w sercu, że jego wyznanie z pozytywnym rozpatrzeniem przez wybranka serca się spotka. Po chwili jednak spotkała go wielka przykrość.
Zobaczył lubego, więc do niego macha, a ten pod ręką trzyma kałacha.

Drabble Shizaya\Izuo " Podryw " z serii " Robisz to źle "

Wreszcie coś wesołego, chyba się ucieszycie.

Dziwne uczucie otoczyło Shizuo i nie zamierzało odpuścić. Mieszanina zirytowania i niepewności związana z typem podążającym jego śladem. W końcu jednak tego nie wytrzymał.

- Izaya, po jakie licho za mną leziesz?

- Shizuś, wbijałbym się w ciebie, jak Shinra strzykawkę w pacjenta.

- …

- Szarpałbym cię, jak Kida szalik.

- …

- Brałbym cię, jak Erika mangi yaoi.

- …

- Szukałbym cię, jak Celty głowy.

- …

- Strzegłbym cię, jak Togusa vana.

- …

- Zachwalałbym cię jak Simon rosyjskie sushi.

- W dupę sobie wsadź taki podryw.

- Co innego włożyłbym sobie w tyłek, kochanie.

Miniaturka " Ognik "

Pisane przy albumie " White Chalk " P.J. Harvey (klik)

Okręcam się wokół własnej osi, wyginając zgodnie z tym, co podpowiada mi delikatny głos dobiegający z głośników. W ciemności, kaleczonej mdłą poświatą księżyca i końcówką żarzącego się papierosa.

Rzucam się do okna i roztwieram je na oścież, dzieląc się z nocnym niebem dźwiękami pianina i własnym nieco histerycznym śmiechem. Rechotem desperata.

Muskam palcami szyję i przesuwam je niżej, by w pośpiechu rozpiąć guziki koszuli i porzucić ją na podłodze. Błądzę po swej skórze przepełniony żalem nieusatysfakcjonowania.

Kostnieję pod wpływem zimna i drętwe palce podsuwam pod usta.

Oddycham.

Płonę.

Widzę dym.

To jednak nie ja.

Zamarzłem.

To mnie otula,

szepcze wprost w zakamarki umysłu.

Chcę się ogrzać.

Wystarczy podpalić…

Kolejnego papierosa…

Siebie…

Miniaturka " Czas "

Zastygłem, tak jak zastygają dziecięce marzenia, gdy ich właściciele zorientują się, że racja ich bytu jest, a tak właściwie jej nie ma. Z powagą wypisaną na twarzy przyjmuję to lekkie drganie rąk, podczas spoglądania na zgliszcza kanapy, na której tak lubiliśmy siedzieć i udawać, że świat nas nie znajdzie.

Pozbyłem się jej a pomimo tego i tak obraz jej nędzy drażniąco rzuca mi się w oczy. Zbytnio podstawiała obrazy tak zawzięcie przeze mnie wypierane. Dlaczego i ich pozbyć się nie mogę?

Kwiaty w wazonie pochylają w zamyśleniu swoje martwe głowy, przypominając że nie mam już na co czekać. Nie myślałem, że nawet herbata jest w stanie spleśnieć.

Unoszę się na powierzchni, jak wydrążony trup i w przebłyskach sennie pragnę opadać na dno, płuca mając już wypełnione wodą. Drganie rąk zaczyna rozprzestrzeniać się z zaciętością choroby zakaźnej po całym ciele.

Niczym kwiat trzymasz opuszczoną w zamyśleniu martwą głowę, a ciało wydrążone przez moje ręce i zakonserwowane przez czas pozostaje niewzruszone.

Pęknięcie na ścianie poszerzyło się sprawiając, że zegar rozbił się o posadzkę, chwilowo wypełniając pomieszczenie dźwiękiem. Sam milczał już od dawna.

Ile czasu już minęło?