Miniaturka Izaya x Tsuki " Zabawka "

Nie masz absolutnie żadnego szacunku dla cudzego życia, prawda? Moje zostało zapoczątkowane tylko po to, żebyś mógł poczuć choć namiastkę przewagi nad nim. Wiesz, że nie jesteś w stanie go pokonać, dlatego przychodzisz do mnie, a wtedy dostarczasz mi dawkę nieludzkiego cierpienia. Zaczynam tonąć w poczuciu beznadziejności, łzy wypłakiwane w poduszkę już dawno się skończyły, zaczyna mi być wszystko jedno. Nie jestem w stanie się sprzeciwić, kiedy zawłaszczasz sobie moją niewinność. Twoje słowa bolą jeszcze bardziej niż te wszystkie rany, jakie zostawiasz na moim ciele. Jestem tylko podrzędną kopią, zaczynam wątpić w to czy naprawdę mam prawo istnieć. Na chwilę obecną czuję się jak skorupa czegoś niebędącego nawet człowiekiem, utwierdzasz mnie w przekonaniu o bezcelowości mego jestestwa. Znowu słyszę twoje kroki, wchodzisz do mojego pokoju, a ja modlę się o to byś tym razem zakończył moje cierpienie. Podchodzisz powoli, a uśmiech na twoich ustach się poszerza. Wyjmujesz scyzoryk i kreślisz nim linie na mojej skórze, po czym zlizujesz wypływającą krew. Twoje dłonie zaczynają wędrówkę od ud, w kierunku szyi, na której zaciskasz palce, lekko mnie przyduszając. O ile na samym początku naszej znajomości każdy twój dotyk elektryzował mnie i doprowadzał na skraj obłędu z rozkoszy, tak teraz budzi jedynie obrzydzenie do ciebie i samego siebie. Widocznie nudzi cię mój brak reakcji, bo wbijasz ostrze w moją nogę, dostarczając sobie upragnionego krzyku. To ci jednak nie starcza, zawsze chcesz więcej. Rozpinasz spodnie i od razu się we mnie zagłębiasz, zaczynając mnie pieprzyć jak tanią kurwę. Czuję się brudny, zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz. Piekielnie boli, ale mam już dosyć tego wszystkiego. Zostawiłeś nóż w mojej nodze, twój pierwszy i ostatni błąd. Jakimś cudem wyrywam go i wbijam w twoją szyję, i jeszcze raz, chce się odegrać, pokazać ci jak bardzo cię nienawidzę. Kiedy kończę już nie przypominasz siebie. Wychodzę z pomieszczenia w poszukiwaniu jakichś ubrań i opatrunków, wiem, że na przedmieściu koło biblioteki jest należący do ciebie domek, zaszyje się tam na chwilę. Pierwszy raz opuszczam twój apartament, na zewnątrz czuję się dość niepewnie, ale nie szkodzi, wszystko będzie lepsze od życia u twego boku. Jadę metrem i wysiadam na właściwym przystanku, uświadamiając sobie, że nie wiem co dalej. Postanawiam kogoś zapytać, to chyba nie może być takie trudne. Przez chwilę moje serce zwalnia, kiedy mam wrażenie, że wróciłeś z piekieł, by dalej mnie gnębić, ale to nie ty. Z pozoru wygląda tak samo, ale brakuje mu tej emanującej od ciebie pychy. Stoi z książką w ręku, więc to do niego podchodzę.

- P-p-przepraszam, cz-czy wiesz, j-jak dojść d-do b-biblio-t-teki? – Cholera, czy samo to, że jest tak podobny wywołuje we mnie taki strach, że nie mogę sklecić zdania?

- Yhym. – No cóż, za rozmowny nie jest, kolejna różnica.

- N-nie chcę s-spra-w-wiać kłopot-tu, a-ale c-czy m-mógłbyś m-mnie zap-p-pro-w-wa-wa-dzić? – Czuję jak moje policzki robią się cieplejsze, dlatego usiłuję schować głowę w szalik.

-Yhym.

- J-jak s-się n-na-z-zy-w-wasz?

- Roppi. – Myślę, że teraz będzie lepiej, ciebie już nie ma, a Roppi… kto wie, może zostaniemy przyjaciółmi?